Miedzyguzkowe również znacznie dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe a niezwykle dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill określa je położeniami fizycznymi i więzadłowymi, traktując je za zakończenie mięśniowej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) wykorzystywane jest i określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w maksymalnym zaguzkowaniu natomiast na odległości poślizgu między tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, liczy na powolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy niedużym wysiłku fizycznym. Mięśniowa droga przywodzenia odbywa się zwarciem zębów i stopień ten nazywany jest jak mięśniowe położenie żuchwy. Danie to istnieje identyczne z założeniem, w którym zęby przeciwstawne znajdują się w najprawdziwszym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego jednego położenia. Tak to obydwa te sezony są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy jest owo linia, jaką są wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych z miejsca, które zdobywają w okresie mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, z którego z przyczyny na warunki anatomiczne nie może spotkać żadne przesunięcie ku tyłowi. Istnieje ostatnie dlatego ruch, który że ku tyłowi wykonać żuchwa z lokacie międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania i rozwijania prowadzony przez wyrostki kłykciowe w porządku drogi więzadłowej jest idealnym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., budując się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda i różnych, określają centralne położenie żuchwy w forma bardziej długi, podając definicje czterech jej usytuowań w ramach tego pojęcia:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w jakim żyją maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - panuje w terminie, w jakim powstaje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z dania spoczynkowego, z wystąpieniem minimalnej aktywności fizycznej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki powstający w punkcie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów powstające na zakończenie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne położenie kontaktowe.
Istnieje wiele wiedz i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można otrzymać, że stawia ono w momencie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), jaki ma znaczenie na zakończenie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Już w piśmiennictwie fachowym stosowane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy wyróżniają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Także jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w którym położenie maksymalnego zaguzkowania kładzie się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można zatem przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów oraz drogi poślizgu między tymi położeniami kierują się na pojęcie zwarcia ważnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym wypowiada się a wszystkie inne miejsca i przemieszczenia żuchwy występujące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak że z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w którym jest odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest dość mały i ma tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych ważna jest dana, że dotylne położenie żuchwy stanowi mocno odporną, powtarzalną jej sytuacją również może służyć jako danie wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza gdy brakuje podparcia na własnych zębach. Należy i mieć, że najbardziej dotylne położenie żuchwy jest zgodne z założeniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U innych 90% przy mieniu z położenia międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na przestrzeniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W sezonie tej prac żuchwa kieruje się kilka do tylu i dołu, co stanowi wywołane przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy dać na krótki ruch ku przodowi i górze, tak aby odnalazłaby się ona w daniu mięśniowym, u grupie ludzi najbardziej dopuszczonym do miejsca międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem a położeniem międzyguzkowym waha się w ścianach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i usuwania żuchwy, jak również ruchy boczne, można dostrzec na poziomej płytce położonej w jednej szczęce, podczas kiedy w kolejnej umocowany jest poważni pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o stanie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie określał najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta trwająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie stosowałaś doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy zakładają się od jej założenia międzyguzkowego lub najbardziej dotylnego i liczą przeważnie na huśtawkowym przemieszczaniu się po jakiejś stronie i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której rozgrywa się żucie natomiast w którą żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca udziału w żuciu nosi
nazwę balansującej. Uczestniczy w niniejszym zajęciu zwrócić uwagę, iż w właściwym, Odwiedź stronę harmonijnym uzębieniu naturalnym po części balansującej zęby nie są w związku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Wiedza ich założenia jest wydajna przy użyciu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które dają na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Potrzebne są w współczesnym punkcie dane na temat ustalania tzw. kąta Bennetta, jaki jest zrealizowany przez płaszczyznę strzałkową i drogę ruszania się wyrostka stawowego (w rzucie na podstawę poziomą) po stronie balansującej, w sezonie wykonywania ruchu bocznego. Średnia wartość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na spacery boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w związku do szczęki mają i nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc synonimami i oba te określenia mogą stanowić traktowane w organizacji stomatologicznej.